Mensen die mij goed kennen weten dat ik van stilte hou. Heerlijk in mijn eentje struinen door de natuur en dan oprecht genieten van die natuurlijke stilte. Luisteren naar het getetter van vogels, het ruizen van de wind door de bomen. Die stilte waardoor de geluiden van de natuur je kunnen aanmoedigen om eens stil te blijven staan en misschien je uitnodigen om te gaan zitten.
En juist in de stilte kan het – bij mij in ieder geval – zomaar gebeuren dat je ontroerd raakt. Soms zonder precies te weten (in je hoofd dan😉) waar dit vandaan komt. Als mij dit in het verleden gebeurde, zorgde ik er rap voor dat ik weer in beweging kwam. Vaak omdat het best overweldigend kon voelen. Dan versnelde ik mijn pas en ebde dit gevoel wel weg. Niet dat dit verkeerd is; absoluut niet. Het kan je helpen om niet in dit gevoel te verdrinken of verdwaald te raken in allerlei hersenspinsels. Hoe dan ook, ik heb het besluit genomen eens wat vaker bewust te vertragen, omdat ik er inmiddels absoluut van overtuigd ben dat die ontroering iets te melden heeft.
Door eens stil te gaan staan of te gaan zitten wanneer je die ontroering op voelt komen, kan die vrijgekomen energie stromen. Heb je de tijd en gelegenheid om bewust te voelen hoe die energie stroomt en waar het zich in jouw lijf bevindt. Het is dan (vaak) niet nodig om hier woorden aan te verbinden. Dit kan het proces soms best verstoren omdat het je niet lukt om de ‘juiste’ woorden te vinden.
Mijn persoonlijke bewuste ervaring van het doorvoelen van die energie die loskomt is, hoe gek het ook klinkt, niet gebeurt tijdens een van mijn struinmomenten in de natuur. Dit gebeurde tijdens een opleiding in 2017, waarin we gezamenlijk een oefening deden. Tijdens die oefening werd er iets gezegd waardoor ik helemaal van slag raakte. Dat wat er gezegd werd kwam zo binnen dat ik, soort van verdoofd, uit de groep ben gelopen. Die ontlading die ik daar heb gevoeld was voor mij totaal nieuw. Ik heb in mijn leven best wat tranen laten stromen, maar zoals het mij daar gebeurde, kende ik niet van mezelf. Het voelde alsof het vanuit mijn tenen kwam. Heb volgens mij van alles uitgekraamd en ik heb absoluut geen flauw benul hoelang ik op mijn gekozen plek heb gezeten.
En man o man, ik heb mij nog nooit zo opgelucht gevoeld als na dit moment. Hoe vervelend ik het ook vond in het moment, zie ik het nu als een moment van grote opruiming. Het leek wel of al het ingeslikte verdriet eruit ging. Deze ervaring maakt dat ik mij nu (nog) bewuster ben van wat er allemaal in mijn lijf gebeurt wanneer ik emotioneel word geraakt. En een ding weet ik zeker, vluchten kan (ik) niet meer, hoe spannend het gevoel ook is. Vluchten voor je eigen emoties/gevoel is tijdelijk misschien de oplossing, maar hoe je het ook went of keert, het komt ooit naar boven.
En dit proces heeft ieder zijn eigen weg te bewandelen en geheel op eigen tempo. Laat je niet opjagen door anderen, kies hierin voor jouw eigen pad. En loop je dit pad liever niet alleen, neem gerust contact met me op.
Ik WijzZ – Ontdek de natuurlijke jij!
Van ruis in je hoofd naar innelijke rust