Mensen die mij goed kennen weten dat ik van stilte hou. Heerlijk in mijn eentje struinen door de natuur en dan oprecht genieten van die natuurlijke stilte. Luisteren naar het getetter van vogels, het ruizen van de wind door de bomen. Die stilte waardoor de geluiden van de natuur je kunnen aanmoedigen om eens stil te blijven staan en misschien je uitnodigen om te gaan zitten.

En juist in de stilte kan het – bij mij in ieder geval – zomaar gebeuren dat je ontroerd raakt. Soms zonder precies te weten (in je hoofd dan😉) waar dit vandaan komt. Als mij dit in het verleden gebeurde, zorgde ik er rap voor dat ik weer in beweging kwam. Vaak omdat het best overweldigend kon voelen. Dan versnelde ik mijn pas en ebde dit gevoel wel weg. Niet dat dit verkeerd is;

Afgelopen week dacht ik terug aan dit waardevolle verhaal en wil dit graag met jou delen:

De waarheid van de zeven kleuren

Een wijze meester ging op een dag wandelen met zijn zeven leerlingen. Het was nog vroeg en de dauw lag nog over het land. Ze wandelden in alle rust, stilte en in gedachten verzonken door het landschap. Plots brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was. De leerlingen onderbraken hun eigen gedachten, geraakt door dat moment.

Bij een grote dauwdruppel liet de meester hen halt houden en vroeg aan zijn leerlingen:
“Welke kleur heeft deze dauwdruppel?”.
“Paars!” antwoordde de eerste.
“Nee, rood” riep nummer twee er

Zelfliefde

En dan is het alweer december en kijk ik terug op een heel bijzonder jaar. Een jaar waarin ik, met enige regelmaat, het gevoel had in een achtbaan te zitten. Een jaar waarin ik heen en weer geslingerd werd door mijn emoties en gedachten. En ook een jaar waarin ik het, hoe spannend ook, heb aangedurfd te kiezen voor mijzelf.

Naast mijn eigen praktijk was ik namelijk ook nog 2 dagen werkzaam op financieel administratief vlak. En eigenlijk wist ik al – ik denk zo’n jaar of twee – dat dit werk mij alleen maar energie kostte. En niet omdat ik het moeilijk of lastig werk vind. Het werk dat ik deed, deed ik door mijn jarenlange ervaring met alle gemak. En toch ben ik er mee gestopt!
Op een bepaald moment kreeg ik extra taken toebedeeld en dat triggerde

Emotionele competentie; hoe zit dat bij jou?

Ik vind het onderwerp ‘emotionele ontwikkeling’ bijster interessant. Wat zijn emoties eigenlijk? Hoe voelen ze? Wat doe ik er mee? Wat kan ik er mee? Durf ik mij emotioneel te uiten?

De afgelopen periode heb ik het boek ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ van Gabor Maté gelezen.
Een boek waarin hij op basis van wetenschappelijk onderzoek, zijn tientallen jaren ervaring als arts en met behulp van vele verhalen uit de praktijk zijn visie geeft op de body-mindconnectie in relatie tot gezondheid en ziekte. Hij belicht hierin ook het effect van (verborgen) stress en onze mentale gesteldheid op het ontstaan van veelvoorkomende ziektes.

Maar wat heeft dit nu te maken met emotionele competentie?
Als kind leer je van jouw ouders en omgeving over emoties. Je kijkt als het ware bij hun af.
Gabor Maté beschrijft dit heel mooi in dit boek: “Dieren en jonge kinderen zijn heel goed ik het oppikken van authentieke emotionele signalen. Als we dat vermogen tijdens

Tja, daar lig je dan gestrekt op de bank. Door stoeien met mijn jongste zoon heeft mijn SI-gewricht een behoorlijke opdonder gehad. Na een bezoek aan mijn osteopaat staat die wel weer goed. Alleen aan mijn spieren merk ik nog weerstand. En dan komt het: ‘practice what you preach’. Voor mij betekend dat dus ‘Luister naar je eigen lijf!’.

Ik heb een holistische visie op het leven. Ik kijk dus niet alleen naar de specifieke klacht, maar ik kijk naar mij (en een ander) als mens in z’n geheel. Volgens de holistische visie ben je een eenheid: fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. Met alles wat mij ‘overkomt’ tracht ik altijd wel te kijken naar het hele plaatje. En nee, het lost

Koppig, koppiger, koppigst….

Koppige kinderen, ik hou van ze. En niet alleen kinderen, ook van een koppige volwassene kan ik genieten.
Koppigheid is, wat mij betreft, een pure vorm van eigenheid en zelfstandigheid. Het getuigt van doorzettingsvermogen. Van een vastbeslotenheid om dingen anders te doen. Om niet met de meute mee te lopen en juist na te denken over welke stappen er bij jou passen. Het kan zorgen voor een andere beweging. Het werkt vernieuwend.

Maar wat nu als je gaat van een beetje koppig, naar ietsje koppiger en dan naar het meest koppigst wat je maar kan zijn en jouw omgeving trap op de rem? Hoe voelt dat dan voor jou? Durf jij

Het is soms echt niet handig wanneer jouw koppigheid jezelf in de weg zit.
Om dit uit te leggen, vertel ik kort mijn persoonlijke ervaring met mijn eigen koppigheid.

Ik ben jaren geleden begonnen met hardlopen. Ik werd lid van een runningclub en heb vele kilometers afgelegd. Ik heb zelfs een aantal keren de halve marathon van Zwolle gelopen. Dat is op zich niet zo bijzonder, dat doen er wel meer. Zo was ik in 2018 ook aan het trainen voor de halve marathon van Zwolle. Ik had me voorgenomen mijn tijd van 2015 te verbeteren. Helaas liep dat door mijn eigen koppigheid toch even anders.

Zaterdag 9 juni 2018 was het dan zover. Na de vele trainingen klonk het startschot zo rond 20:15u. De eerste twee rondes gingen

Je komt over als een sterk mens, die precies weet wat ze wel en niet wil. Het uiten van jouw menig of standpunt lijkt vaak geen enkel probleem. Jij trekt de kar wel en loopt fier voorop. Je komt (veelal) over als standvastig, eigenzinnig en enigszins koppig.
En toch kost dit jou veel energie en ben je zoekende naar een manier waarop je dit kunt gaan veranderen. Als jij je vertrouwd en veilig voelt, laat je heel soms een klein beetje jouw masker zakken. Wordt jouw krachtige kwetsbaarheid zichtbaar en deel je kort iets over jouw zoektocht naar verandering. Het niet weten maakt jou soms onzeker en daardoor tast je soms in het duister en vraag je je wellicht af ‘wat kan ik doen om dit te veranderen?’.

Herken je iets? Dan neem ik je graag even mee in het verhaal van de vlinder.
De vlinder begint zijn reis als

Als koppig kind heb je ooit – onbewust – besloten ‘dit doe ik nooit meer’. Vanaf dat moment liep jij keurig met de meute mee, ondanks dat je van binnen voelde ‘dit is niet oké’. Maar goed, het voordeel was dat de grote mensen niet meer boos werden. Geen gemopper, geen gezeur, gewoon rust.

Rustig vervolgde jij, zonder veel tegensputteren, de route die voor jou was uitgestippeld. Naar mate jij ouder wordt, merk je steeds vaker dat er van binnen bij jou van alles gaande is. Er is veel onrust en misschien ervaar je zelfs fysiek ongemak. Je voelt je er domweg niet lekker bij en vraagt je soms hardop af ‘is dit het nu!?’. Voor je gevoel waai je met iedere wind mee en hink je van de ene gedachte naar de andere zonder enig houvast. Voel jij je soms net zo’n mak schaap dat wel met de kudde meeloopt om geen gedoe te krijgen.

Misschien kun jij nog terug naar het moment waarin je ooit, in alle stilte

Ben jij eigenzinnig, koppig of doordrammerig!? 

uit “De ontknooping” van Marinus Knoope

Tijdens een coachtraject, dat ik begin vorig jaar zelf heb gevolgd, werd er een mooie tekst uit het boek ‘De ontknooping’ van Marinus Knoope met mij gedeeld over koppigheid. Koppigheid zie ik namelijk als kwaliteit. Hier een klein citaat van de tekst:

“Voel je je vaak koppig en drammerig, stoor jij je aan je eigen eigenzinnigheid, vraag je dan eens af of jij daar zelf werkelijk zo’n last van hebt, of dat je misschien meer last hebt van een omgeving die kritiek op jouw vastbesloten zijn heeft. Misschien zijn je koppigheid en doordrammerigheid wel je kwaliteit.”

Heb jij als kind regelmatig te horen gekregen dat je niet zo koppig of eigenwijs moest doen? Dat je gewoon met de groep mee moest doen en dat je vooral niet je eigen plan moest volgen? En misschien krijg je nu, als volwassene, nog regelmatig hetzelfde riedeltje te horen; wees toch niet zo koppig! En heb jij (inmiddels) een stemmetje in je hoofd dat jouw koppige gedrag of eigenwijze antwoord afkeurt?

Wijs je misschien wel juist naar de ander of probeer je het weer ‘goed’ te praten. Heb jij een negatief oordeel, als het gaat over je eigen koppigheid? Zit er enigszins een scherp randje aan die eigenzinnigheid van jou? Raakt het jou wanneer je eigen kind dwars en koppig doet?

Het kan ook zijn dat je, juist omdat je als kind