“We are born wise, we are born compleet”

Deze tekst kom ik regelmatig tegen op een labeltje van een Yogi-theezakje. En ik kan niet anders dan het helemaal met deze mooie tekst eens zijn. We worden allemaal wijs en compleet geboren.

En dan heb ik het niet over wijsheid die we op scholen meten. Ik heb het dan over de wijsheid van je lijf, jouw innerlijke wijsheid die verder rijkt dan wij ons vaak bewust zijn. Want wist jij dat jij al ‘aanwezig’ was toen jouw oma zwanger was van jouw moeder? Een meisje wordt namelijk geboren met al haar eicellen. Toen jouw oma zwanger was van jouw moeder, was jij een van de eicellen in de eierstokken van jouw moeder. Fascinerend, toch? En dat kan ook best wel eens verklaren waarom jij jezelf soms niet helemaal begrijpt.

Stel je voor: jouw oma is zwanger van jouw moeder en er is een gebeurtenis die veel impact heeft op jouw oma. Jouw moeder heeft dit, als ongeboren kindje, ook beleefd. En dat heb jij ook meegekregen. En ja, dit is een hele simpele – en zeker weten zelfs te kort door de bocht – uitleg. Het is best ingewikkelde materie, maar zo super boeiend.

Die eicel waaruit jij bent ontstaan heeft een geheugen. Het celgeheugen. Ik maak wel eens de vergelijking met

Een foto uit 1979. Mijn vader zit hier trots naar zijn pasgeboren zoon te kijken. En wij, mijn moeder, zus en ik zijn niet minder trots. En trots mochten mijn ouders zeker zijn. Ik ben dat meisje die achter mijn moeder over de bank heen hangt. En wanneer ik naar deze foto kijk, raakt het mij.

Ik was net 5 toen mijn broertje geboren werd. Er zitten dus een aantal jaren tussen mijn geboortejaar en dat van mijn broertje. En wat ik toen niet (bewust) wist, maar nu inmiddels wel bewust weet, is dat mijn ouders in totaal 9 keer zwanger zijn geweest. NEGEN KEER! En ik heb fysiek maar één zus en één broertje. Dat betekent dus dat er 6 zwangerschapsverliezen zijn geweest. Drie voordat mijn zus geboren werd en drie tussen mij en mijn broertje.

In mijn eerdere blog Emotionele competentie; Hoe zit dat bij jou?  schreef ik al dat er tijdens een coachopleiding aan ons werd gevraagd ons gezin van herkomst uit te beelden met klei. En daarbij moesten we ook alle miskramen en eventueel dood geboren kindjes in beeld brengen in volgorde.
Dat werden voor mij dus eerst 3 bolletjes die miskramen representeerden, daarna een poppetje voor mijn zus, daarna een poppetje voor mijzelf, daarna weer 3 bolletjes voor de miskramen en de rij werd compleet door een poppetje voor mijn broertje als laatste toe te voegen. En hoewel het wel steeds zachter wordt, is de impact die deze 6 zwangerschapsverliezen hebben gehad op mijn ouders, voor mij wel steeds meer voelbaar.

Doordat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in mijn eigen ‘roots’ vallen er, keer op keer, puzzelstukjes

Dit jaar waren we – manlief en ik – op wandelvakantie in Oostenrijk. We waren in een prachtige omgeving en hebben mooie wandelingen gemaakt. Tijdens een van deze wandeling kwamen wij een hangbrug tegen. Dat had ik al gezien op de routekaart. En met dat ik het las, wist ik dat het voor mij weleens een uitdaging kon zijn om die brug over te wandelen.

De wandeling was, zoals eigenlijk al onze wandelingen daar, weer adembenemend mooi. Iedere keer als ik dan weer de bergen bekeek, besefte ik mij dat wij mensen toch best nietig zijn. Maar goed, om niet verder af te dwalen van mijn verhaal; die brug.

Op een bepaald moment kreeg ik de brug in het vizier. Mij gelijk maar voorgenomen om al die hersenspinsels, die al ratelend weer door mijn hoofd gingen, vooral maar even te negeren. Ik voelde al genoeg spanning in mijn lijf opbouwen. En met dat ik die spanning voelde opkomen, ben ik mij gaan focussen op

Onderweg verloren;
het contact,
de verbinding,
de liefde voor,
je authentieke zelf.

Gaandeweg ontdekken;
het contact,
de verbinding,
de liefde voor,
je authentieke zelf.

De wijsheid die je ontmoet in;

En, hoe gaat het met jouw eigen vuurtje? Het volgende pleidooi las ik in  “De kracht van WATER, AARDE, LUCHT en Vuur – Leven met de natuur” en wil deze graag met jou delen.

Mensen laten zich dagelijks schroeien
aan geweld dat zich in alle vormen aan ons opdringt
thuis, op tv en kantoor
gejacht, seks zonder ziel en zaligheid
Koud vuur

We krimpen
en laten ons innerlijk vuur doven
in ruil voor quasi levend vertier
in donkere kamers en uit lichtgevende kastjes

We gaan conflicten
die werkelijk over iets gaan
uit de weg
liever mooi weer gespeeld

Verschillend zijn – of liever blijven bij ons gelijk –
om te kunnen blijven wie we zijn
keurig, niets aan de hand
de ogen gesloten
voor al te hoog oplaaiend vuur

Kun jij je eigen vuur verdragen
of ben je beter thuis in doofpotten
die je levensvuur verstikken
Ben jij een van de vulkanen
waarvan iedereen

Gisteren schreef ik een stukje over wat echt vuur je kan vertellen over jouw innerlijk vuur. Mijn eigen woorden hebben ook mij weer dingen laten zien.

Vaak kan ik dwalend op zoek zijn naar wat mijn innerlijk vuur nu echt goed laten branden. Niet te zacht en vooral ook niet te hard. Deze week had ik een mooi gesprek met iemand over de oh zo bekende patronen en overtuigingen. Nu heb ik de afgelopen jaren best veel kennis vergaard over hoe patronen en overtuigingen (kunnen) groeien in jezelf.
Ik heb ze leren herkennen en vooral ook erkennen. Er zijn soms van die hardnekkige patronen en overtuigingen die zich niet zo snel van de wijs laten brengen. Die reizen heerlijk en comfortabel met jou mee en bij tijd en wijlen dringen ze zich naar de voorgrond. En omdat ze al best een tijdje meegaan, kan het heel af en toe best comfortabel voelen voor je zelf. Soort feest der herkenning.

Maar ja, soms passen die patronen en overtuigingen helemaal niet meer bij je. En in je bovenkamer

In een maatschappij die 24/7 draait, lijkt er soms geen tijd te zijn voor stilte en rust. Iedereen vliegt van hot naar her en iedereen is druk, druk, druk (mijn interpretatie😉). Of je nu een extravert bent of een introvert, iedereen is gebaat bij een moment van rust. Die rust heb je nodig om weer te herstellen. Hoe je dat vorm geeft, is heel persoonlijk.

Extravert – Introvert

Heel lang heb ik geloofd dat er iets mis was met mij. Oké, dat klinkt dramatischer dan het is!

Wat ik mijzelf namelijk altijd bedacht heb is dat het niet oké is om stiller te zijn en bij voorkeur op de achtergrond te blijven. Inmiddels denk ik daar nu heel anders over!

Naast dat ik mij de afgelopen jaren hebt verdiept in emotionele ontwikkeling, ben ik mij ook gaan verdiepen in HSP en introversie. En met name dat laatste – introversie – maakte mij heel wat duidelijk. En ergens vind ik het wel jammer dat ik niet eerder heb geweten dat er zoiets als introversie bestaat.

Introversie; wat is dat dan?

En nu vraag jij je vast af waarmee ik stop. En dat ga ik ook zeker met je delen.

Ik stop met sorry zeggen. ‘Sorry’ vind ik ook eigenlijk een beetje een leeg woord. Het wordt – in mijn optiek dan – te vaak gebruikt zonder dat het echt gemeend is.

Maar goed, ik heb besloten dat ik ermee stop. Ik stop ermee mij te verontschuldigen wanneer

Ik had laatst een mooi gesprek met iemand dat ging over de dood en rouw. Dit inspireerde mij om mijn eigen ervaring te delen. Een verhaal over verlies, rouw en mooie herinneringen.

Inmiddels zijn mijn beide ouders overleden. Mijn moeder in november 2007 en mijn vader in februari 2017.

De dag dat mijn moeder overleed, kan ik mij herinneren als de dag van gisteren. ’s Middags had ik nog op het dorpsplein gestaan met mijn kinderen om de intocht van Sinterklaas bij te wonen. ’s Avond kwam het telefoontje dat ze was overleden.
De dag dat mijn vader overleed, staat ook in mijn