Over koppigheid, kinderen en ervaren!

Koppige kinderen, ik hou van ze. Ik vind koppigheid bij kinderen een pure vorm van autonomie en authenticiteit.

Dat heerlijke tegendraadse. Het volgen van hun eigen ideeën. Trouw zijn aan zichzelf. Het is iets waar je als volwassene heus nog iets van kunt leren. En ja, voor ouders is de koppigheid van hun kind(eren) soms een behoorlijke uitdaging. En toch wil ik je vragen om het eens anders te bekijken.

Je kent het vast wel; zo in de overgangsperiode van zomer naar herfst. Je kind wil perse nog de slippers aan,

IK BEN….

Twee van de krachtigste woorden….
want wat je er achter zet, vormt jouw realiteit.

IK BEN….

Het zijn veelal de twee eerste woorden die je gebruikt om jezelf voor te stellen, soms misschien met een ‘Hallo’ ervoor en gevolgd door je naam. Dat is niet zo moeilijk, toch?
Zelf heb ik het altijd best lastig gevonden als er dan iets meer van me werd gevraagd. Hortend en stotend prevelde ik dan maar iets. Het liefst zo kort mogelijk om vooral niet te veel ‘in the picture’ te staan.

Ik ben namelijk verlegen, stil, introvert, een beetje rebels, een tikkeltje eigenwijs en soms behoorlijk koppig. En ik had hierbij, voor mezelf, een beeld gevormd welke niet heel positief was. Je hoort natuurlijk assertief

En ze leefden nog lang en gelukkig…….

De meeste sprookjesboeken eindigen met deze zin. Prachtig toch, een lang en gelukkig leven.
Verhalen over dingen die onmogelijk lijken, over kinderen die in een bos worden achtergelaten, over een prins die opzoek is naar zijn prinses.
Sprookjes zijn verhalen met een boodschap. Ze vertellen ons dat, wanneer dingen onmogelijk lijken, we wellicht worden uitgedaagd om verder te kijken of denken dat we ‘normaal’ doen. Dat we ons niet (altijd) moeten laten verleiden voor iets moois of lekkers. Dat wat we denken te zien, niet altijd de juiste interpretatie is van de werkelijkheid.

Als ouder wens je voor je kind ook een lang en gelukkig leven, toch? Ik wel in ieder geval.
Maar wat is nu precies een lang en gelukkig leven? De laatste weken hoor

Koppigheid de kop ingedrukt!

Ken je ze; die peuters die duidelijk laten merken het ergens niet mee eens te zijn?
De beroemde ‘IK ben 2, en IK zeg NEE!-fase’. Taferelen in de supermarkt met een krijsende peuter op de grond. Een peuter met gebalde vuistjes en boos gezicht.
Als ouder kun je behoorlijk gefrustreerd zijn;