Mensen die mij goed kennen weten dat ik van stilte hou. Heerlijk in mijn eentje struinen door de natuur en dan oprecht genieten van die natuurlijke stilte. Luisteren naar het getetter van vogels, het ruizen van de wind door de bomen. Die stilte waardoor de geluiden van de natuur je kunnen aanmoedigen om eens stil te blijven staan en misschien je uitnodigen om te gaan zitten.
En juist in de stilte kan het – bij mij in ieder geval – zomaar gebeuren dat je ontroerd raakt. Soms zonder precies te weten (in je hoofd dan😉) waar dit vandaan komt. Als mij dit in het verleden gebeurde, zorgde ik er rap voor dat ik weer in beweging kwam. Vaak omdat het best overweldigend kon voelen. Dan versnelde ik mijn pas en ebde dit gevoel wel weg. Niet dat dit verkeerd is;